29 maart 2007


Meneer Compije en zijn zoontje, de prof stampers

Week 6

Na een weekend in volle spanning te zitten of het gelukt was met de heer Soleman, werden we maandag aangenaam verrast. We kwamen erachter dat we vaker weg moeten blijven, want er was zo goed werk verricht dit weekend! Zonder ons kan het dus ook ;)
Het laturiet is verdeeld en er zijn twee keurige geulen te zien waarin de fundering voor de veranda gestort kan worden. Dit allemaal dankzij de heren Kompeye en zijn twee zonen, Min, Ricky en Jan Willem.








Meneer Ajekie (Loodgieter) en Carlijn (Leerling...)

Karin heeft met meneer Ajeki besproken hoe we de wateraf- en aanvoer moeten monteren. Naast dat deze vakman praktijkdocent is, is hij ook aannemer, verbouwd hij casave en is hij tevens loodgieter. Ondanks deze drukte wist hij toch tijd vrij te maken ons hierbij te helpen. Karin en Vincent zijn op zoek gegaan naar een koperen buis en een mof van 45°. Nergens te vinden. De volgende dag zijn Carlijn en Karin nogmaals gaan zoeken. Uiteindelijk toch gevonden bij een winkel die sporadisch open is, alleen als het uitkomt.





Water toe en afvoer

Vandaag hebben we ook het cement besteld. Wat hebben we veel nodig! Dus toch nog meer onderzoek gedaan naar de juiste mengverhouding. Haha, wat een verschil tussen de Moengoneese kwaliteit en de betonkwaliteit van Paramaribo. Hoe ze in Moengo met een kwaliteit van B10 werken, gebruiken ze in de stad B25. Hoe ze in Moengo met eenheden ‘kruiwagens’ rekenen, rekenen ze in de stad met eenheden ‘emmers’. En hoe we in Moengo een kapotte betonmolen gebruiken die je met de hand kan bedienen, gebruiken ze in Paramaribo de beton-trucks die in één keer 7,5 m³ kunnen storten. Er ging een wereld voor ons open…





Op de Moengonese manier

Vandaag hebben we ook het cement besteld. Wat hebben we veel nodig! Dus toch nog meer onderzoek gedaan naar de juiste mengverhouding. Haha, wat een verschil tussen de Moengoneese kwaliteit en de betonkwaliteit van Paramaribo. Hoe ze in Moengo met een kwaliteit van B10 werken, gebruiken ze in de stad B25. Hoe ze in Moengo met eenheden ‘kruiwagens’ rekenen, rekenen ze in de stad met eenheden ‘emmers’. En hoe we in Moengo een kapotte betonmolen gebruiken die je met de hand kan bedienen, gebruiken ze in Paramaribo de beton-trucks die in één keer 7,5 m³ kunnen storten. Er ging een wereld voor ons open…




Handlanger Rodney
Nadat Min ook de tweede rij stenen had gemetseld en de muren had gepleisterd, hebben Karin en Min samen het pleisterwerk in de innertol gezet. Binnen 5 minuten was het klusje geklaard. Dat was maar goed ook want innertollen in de brandende zon is geen pretje. Ondertussen zaten Carlijn en Vincent lekker binnen in het koele computerlokaal autoCAD tekeningen te maken en de boekhouding te doen. Hierna kon de boslandcreool, vader van zoontje op de Barronschool, de heer Kompeye het laturiet storten in het deel van de veranda. Deze man, een kop kleiner dan de gemiddelde Nederlandse man en ielig gebouwd, leek wel een body-builder. Hij heeft als een gek het stampwerk doorgezet. Karin en Carlijn krijgen zo’n stamper nauwelijks met z’n tweeen opgetild, dit geeft wel aan hoe zwaar het werk is!
‘s Middags eten voor hem en zijn zoontjes gehaald bij de Chinees op de hoek bij de school. De vliegen kwamen uit de Tjaumin gevlogen, volgende keer toch maar ergens anders bestellen.



Hoeveel emmers zand voor kwaliteit B15, tja dat blijft de vraag...

Toch maar besloten om het gewoon weer op de Moengonese manier te doen, we hadden geen keus. Cement besteld en genoeg kruiwagens geregeld. Ook weer een planning en logistiek schema gemaakt voor de stortdag, wat zou daarvan terecht komen? Alleen de inlaadklep van de betonmolen was nog steeds kapot. De monteurs in Moengo waren toevallig deze week met verlof dus er waren twee opties: of met de hand beton maken en storten, of de betonmolen gebruiken maar dan zonder inlaadklep. Gekozen voor de tweede optie, we moesten alleen dan wel een aantal sterke mannen regelen.





Dinsdagochtend verliep goed. Het storten wordt steeds meer als iets ‘normaals’ gezien, we vormen steeds meer een team dat van elkaar weet wie wat doet. Vincent en de heer Kromo hebben het zware werk verricht bij de betonmolen, op een tafel staan, emmers met zand en grind aannemen en met de hand de molen laten draaien. Gelukkig hebben we alles binnen schooltijd weten te storten en kon Min die middag meteen de eerste rij stenen zetten.




Sterke mannen voor het aandraaien van onze trouwe betonmolen


Woensdagochtend hebben we kennis gemaakt met de heer Olijfveld, de meneer die hout kan leveren voor de kolommen en dakconstructie. Via Ricky, de man van docent Eline, zijn we met hem in contact gekomen. Naast Bihari wilden we hem ook een offerte laten maken. Een vriendelijke meneer die heel enthousiast is voor ons project! Hij heeft ons aangeboden dat we mee het bos in mogen gaan om het hout op te halen. De offerte kregen we binnen een dag binnen, niet wetende dat hij ook meteen het hout op maat heeft laten zagen door zijn zoon…
Aangezien de houten dakconstructie zichtbaar blijft en niet geverft wordt, moet het mooi geschaafd worden. Het hout kan niet geschaaft geleverd worden, dus op zoek naar een oplossing hiervoor. PAS, Pater Ahlbrinek Stichting, kan ons helpen met het bewerken van hout. De baas, meneer Andy, gesproken en vindt het een mooi project voor de gemeenschap van Moengo. Wie weet kunnen we het gesponsord krijgen, mevrouw Doelkamid stelt hier een brief voor op.



Vergadering in het bos bij de werkplek...


Kleine Javaan en handlanger
Door de regen zijn helaas de geulen volgelopen met water, dat was lekker pootje baden. Vincent en Carlijn hebben een geul gegraven naar het kreekje toe. Het moment dat ‘de dam’ doorgebroken werd, staat vast op video, lang leven de creatieve oplossingen! Ondertussen heeft Karin de wapening afgemaakt met onze lieve kleine Javaan, Furgen. ‘s Middags hebben we de wapening neergelegd, het zag er mooi uit. Kaarsrecht en netjes alle pootjes omhoog. De afstandhouders van meneer Wielzen en zijn jongens Shano, Raoul, Furgen en Orveo kwamen dan ook goed van pas, ook deze waren dit keer allemaal even dik.


Peil meten errug nauwkeurig werk, mooi iets voor Vinnie



En dan de echte vakman, meneer Wielzen!

Dit weekend stond op de planning om de bekisting te maken voor de vloer. We hebben afgelopen week gewacht op het hout dat de heer Olijfveld zou leveren maar door technische problemen konden de machines niet gebruikt worden. We hadden een probleem. Min heeft ons weer uit de brand geholpen door bekistingshout bij een vriend van hem te regelen. We mogen dit lenen, wat fijn! Nu nog de piketjes…meneer Olijfveld heeft aangeboden ze persoonlijk te gaan halen in Patamaka, het concessiegebied waar hij hout mag kappen. We mochten mee! Aangezien we anders toch niks te doen zouden hebben, zijn we in de auto gestapt en daar begon de tocht door de bush… We wisten niet dat we zover het binnenland in zouden gaan, zo mooi. We redden verder en verder, het bos raakte steeds dichter begroeid en de weg kreeg steeds meer kuilen. Op een gegeven moment arriveerden we in Patamaka, een kamp waar alle machines staan voor het zagen van hout. Vandaag was het geen werkdag, de vijf werknemers die hier voor minimaal een maand bivakeren (zonder stroom, water en winkels) waren lekker aan het voetballen. We kregen een rondleiding van de heer Olijfveld, overal lagen verschillende houtsoorten en zelfs ons hout lag er al. De piketjes werden terplekke op maat gezaagd en ingeladen in de truck van Olijfveld. Ondertussen werd de podisiri fijngemalen tot sap en kregen wij een echt Heineken-biertje aangeboden, lekker!
Terug gereden naar school, en toen naar huis, vroeg naar bed om morgen de rMIT studenten op te vangen.

Zondag was een heerlijke dag met 5 Bakra’s die ons kwamen helpen. We hebben ze de school laten zien en uitgelegd waar we me bezig zijn. Iedereen was zo enthousiast! Meteen wilden ze gaan werken. Min heeft uitgelegd hoe we de bekisting gaan maken en al snel werden de taken verdeeld. De dames, Marieke en Laura, zaagden de piketjes op maat, de jongens, Tom en Vincent, timmerden de planken vast aan het voegwerk en Jaqueline, Karin en Carlijn stelden de planken tot een hoek van 90% met binddraad. Binnen een ochtend hadden we het grootste gedeelte af. Min heeft samen met Ricky ‘s middags doorgewerkt. Heerlijk om samen te werken met studenten die goed Nederlands kunnen, meteen doen wat je ze vraagt en enthousiast zijn om hard te werken.

























Geen opmerkingen: